Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης: σχόλια στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου

ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ 

ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ

"Μεταρρυθμίσεις για την οικογένεια, το παιδί, την κοινωνία και άλλες διατάξεις"

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

"ΣΥΜΦΩΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ"

Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΗ - ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Η συμβίωση προσώπων διαφορετικού φύλου χωρίς γάμο εμφανίζεται στις σημερινές κοινωνίες με μεγαλύτερη συχνότητα από ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν.

=> Σωστά, οι ομοφυλόφιλοι πλέον είναι υπέρ του γάμου και οι ετεροφυλόφιλοι κατά. 

Ο λόγος που οδηγεί στην "ελεύθερη συμβίωση" είναι κυρίως η επιλογή πολλών ζευγαριών, που επιθυμούν μεν την μόνιμη συμβίωση, αλλά σε πιο χαλαρή μορφή από αυτήν που γεννά ο γάμος.

=> Αν είναι να σε κυνηγάει ο κάθε εισαγγελέας με αγωγές, σώφρων η "επιλογή πολλών ζευγαριών". 

Παλαιότερα, τόσο η κοινωνική συνείδηση, όσο και ο νόμος αποδοκίμαζαν την εξώγαμη συμβίωση.

=> Παλαιότερα ο νόμος αποδοκίμαζε και την ομοφυλοφιλία, αλλά από το 1950 έχει παύσει να θεωρείται ποινικό αδίκημα. 

Αντίθετα, στις σημερινές κοινωνίες της ανεκτικότητας και του σεβασμού στις ελεύθερες επιλογές, η εξώγαμη συμβίωση αναγνωρίζεται ως διαφορετική, πιο χαλαρή μορφή κοινής ζωής.

=> Ενώ  η ομοφυλοφιλία αποτελεί ένα αμάρτημα που καταδικάζεται από σύσσωμη την κοινή γνώμη. 

Έτσι, στην Ελλάδα υπολογίζεται (σύμφωνα με έρευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών) ότι το ποσοστό των γυναικών, οι οποίες επιλέγουν να συμβιώσοιυν εκτός γάμου, έστω και μια φορά στην ηλικιακή ομάδα 18-24 ετών έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία 30 χρόνια.

=> Ορισμένες από αυτές επιλέγουν να συμβιώσουν με άλλες γυναίκες, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα στο παρόν νομοσχέδιο.

Ο γάμος πάντως, αποτελεί όλο και συχνότερα την κατάληξη ενός προϋπάρχοντος μακροχρόνιου δεσμού, που  έχει τη μορφή ελεύθερης συμβίωσης.

=> Περίπτωση που εξ ορισμού αποκλείεται για ομόφυλα ζευγάρια, τα οποία ουδέποτε συνάπτουν μακροχρόνιες σχέσεις.

Η ελεύθερη συμβίωση, χωρίς καμία νομική υποχρέωση, αποτελεί και στην Ελλάδα πλέον μία πραγματικότητα.

=> Αλλά μόνο ανάμεσα σε ετερόφυλα ζευγάρια. Τα ομόφυλα ζευγάρια είναι εκτός πραγματικότητας στην Ελλάδα.

Περίπου το 5% των παιδιών σήμερα στην Ελλάδα, με αυξητικές τάσεις, υπολογίζεται (Eurostat 2001) ότι προέρχονται από αυτές τις ελεύθερες συμβιώσεις, χωρίς κανενός είδους γάμου - θρησκευτικό ή πολιτικό. Στις άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού νότου, το ποσοστό των παιδιών εκτός γάμου ανέρχεται στο 10%, ενώ στις Σκανδιναβικές χώρες φτάνει το 50%.

=> Οπότε ας απαγορεύσουμε την υιοθεσία για τα ζευγάρια που συνάπτουν σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, ώστε να μειωθούν τα εξώγαμα.

Σύμφωνα με υπεύθυνους υπολογισμούς, τα παιδιά που γεννήθηκαν εκτός γάμου τα τελευταία έτη ξεπερνούν τα 120.000 ενώ τα μείζονα προβλήματα που χρήζουν νομοθετικής αντιμετώπισης αποτελούν πλέον οι απροστάτευτες γυναίκες, μετά από χρόνια ελεύθερης συμβίωσης, και γενικά οι μονογονεϊκές οικογένειες, οι οποίες φθάνουν σε αρκετές χιλιάδες και συνεχώς αυξάνονται.

=> Οπότε, το πρόβλημα θα επιλυθεί αν απαγορεύσουμε στους gay και τις λεσβίες τη σύναψη συμφώνου. 

Ασφαλώς  η αξία του θρησκευτικού γάμου είναι και παραμένει μεγάλη και ασύγκριτη και μαζί με τον πολιτικό γάμο αποτελούν την καλύτερη επιλογή για τα ζευγάρια που θέλουν να δημιουργήσουν οικογένεια με όλες τις νομικές, οικονομικές και κοινωνικές εγγυήσεις και προστασίες.

=> Ο υπουργός δέχεται τα ζευγάρια για συμβουλές κάθε μέρα 13.00 - 14.00 (προσοχή: ισχύει μόνο για ετερόφυλα ζευγάρια. Για τα ομόφυλα συμβουλές δίνει ο εισαγγελέας).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, εξάλλου, αξίζει να σημειωθεί ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), εφαρμόζοντας το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) το οποίο προστατεύει την ιδιωτική και οικογενειακή ζωή, υπάγει στο προστατευτικό πεδίο της διάταξης και την εξώγαμη συμβίωση (υπόθεση Johnston - 18.12.1986, υπόθεση Saucedo Gomez - 26.1.1999).

=> Mε την ίδια διάταξη και βάσει της ίδιας νομολογία θα καταδικάσει την Ελλάδα σε αποζημίωση επειδή δεν αναγνωρίζει την ελεύθερη συμβίωση και για τα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά τότε το πρόστιμο θα πληρώσει ο έλληνας φορολογούμενος και όχι ο υπαίτιος υπουργός που εν γνώσει του θεσπίζει διάταξη αντίθετη στο ευρωπαϊκό δίκαιο. 

Η βαθμιαία, λοιπόν, μεταστροφή και εξέλιξη των κοινωνικών ηθών και των αντίστοιχων αντιλήψεων στο πεδίο της εξώγαμης συμβίωσης γέννησε την ανάγκη για νομοθετική αναγνώριση και ρύθμιση αυτής της πραγματικής κατάστασης και οδήγησε τις περισσότερες ευρωπαϊκές νομοθεσίες στη θέσπιση σχετικών νόμων.

=> Πάλι καλά που μας σφυρίζουν και τίποτα απ' έξω γιατί αν περιμένεις από εμάς σώθηκες.

Οι νόμοι αυτοί αφορούν είτε την αναγνωρισμένη εξώγαμη συμβίωση ετερόφυλων ή/και ομόφυλων προσώπων (Γαλλία, Pacte Civil de Solidarite, Δανία, Νορβηγία, Σουηδία και Γερμανία), είτε στη θέσπιση της δυνατότητας σύναψης γάμου για ομόφυλα ζεύγη (Βέλγιο, Ισπανία, Μ.Βρετανία, Ολλανδία).

=> Σε καμία χώρα παγκοσμίως δεν έχει εισαχθεί μέχρι στιγμής σύμφωνο συμβίωσης αποκλειστικά για ετερόφυλους. Η αναφορά σε "εξώγαμη συμβίωση ή/και ομόφυλων προσώπων" είναι απροκάλυπτα ψευδής: σε όλες τις χώρες που έχει θεσπιστεί το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης αφορά ΚΑΙ ομόφυλα ΚΑΙ ετερόφυλα ζεύγη. Η παγκόσμια πρωτοτυπία

του αποκλεισμού, η οποία εν γνώσει του υπουργού θα οδηγήσει σε καταδίκες της χώρας από Ευρωπαϊκά Δικαστήρια (ΕΔΑΔ, ΔΕΚ), ανήκει στην Ελλάδα και όπως είπαμε θα την πληρώσει ο ελληνικός λαός από την τσέπη του. 

Το προκείμενο σχέδιο νόμου αφορά αποκλειστικά στην ελεύθερη συμβίωση προσώπων διαφορετικού φύλου. 

=> Στην αιτιολογική έκθεση δεν υπάρχει όμως καμία αιτιολογία για αυτήν την αθέμιτη διάκριση. 

Είναι ένα μεγάλο ερώτημα, τι θα απαντούσε η κοινωνία αν έθετε με ειλικρίνεια ο υπουργός το δίλημμα στην κοινή γνώμη "Εμείς δεν θέλουμε να θεσπίσουμε το σύμφωνο συμβίωσης για ομοφυλόφιλους, αλλά είναι βέβαιον ότι θα καταδικαστούμε τόσο από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όσο και από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων για την επιλογή μας αυτή. Στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να πληρώσουμε αποζημιώσεις στους προσφεύγοντες, ενώ στη δεύτερη περίπτωση το πρόστιμο που θα επιβάλλει ενδεχομένως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα σημαίνει μείωση κονδυλίων των κοινοτικών πακέτων."

 Θα επιθυμούσαν άραγε οι φορολογούμενοι να πληρώσουν από την τσέπη τους τις παραβιάσεις του ευρωπαϊκού δικαίου που θέλει να περάσει ο υπουργός ή θα ζητούσαν την θέσπιση συμφώνου συμβίωσης χωρίς αποκλεισμούς, όπως συμβαίνει σε όλες τις υπόλοιπες χώρες που έχουν τέτοια νομοθεσία;