Στο νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης προστέθηκε μια φαινομενικά εντελώς άσχετη τροπολογία. Με την τροπολογία αυτή προστίθεται στον Ποινικό Κώδικα, στο άρθρο 79, ως επιβαρυντική περίσταση το κίνητρο του "φυλετικού, εθνικού ή θρησκευτικού μίσους". Αν δηλαδή το έγκλημα έχει τελεστεί λόγω αυτών των κινήτρων, τότε το Δικαστήριο οφείλει να αναγνωρίσει ως επιβαρυντική περίσταση αυτό το γεγονός και να επιμετρήσει το στοιχείο αυτό στην ποινή που θα επιβάλει στον δράστη.
Διαβάζουμε στην αιτιολογική έκθεση ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν έκρινε σκόπιμη αυτή τη διάταξη. Ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης θεωρούσε ότι αρκούσε η γενική διάταξη για τα ταπεινά κίνητρα του δράστη. Ότι παρ' όλο που το υπουργείο Δικαιοσύνης το επισήμανε όταν εκλήθη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας, αυτή η τελευταία δεν πείστηκε.
Το υπουργείο ομολογεί ότι σύρεται σε αυτήν την τροπολογία:
"Ωστόσο, η ECRI επιμένει, και κατά την τελευταία της έκθεση για τη χώρα μας στη θεσμοθέτηση ρητής σχετικής πρόβλεψης στο ποινικό μας δίκαιο.
Κατόπιν τούτων και προκειμένου η χώρα μας να μην δίνει την εικόνα στο Συμβούλιο της Ευρώπης ότι δήθεν υστερεί στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ειδικότερα στην αντιμετώπιση των φαινομένων ρατσισμού, ξενοφοβιας και μισαλλοδοξίας, με την προτεινόμενη τροπολογία εισάγεται η σχετική ρύθμιση."
[Άρα, ο δικαστής παίρνοντας αυτή την αιτιολογική έκθεση μπορεί να σκεφτεί, κατά "ιστορική ερμηνεία" της νομοθετικής βουλήσεως: "Έλα μωρε, για τα μάτια του Συμβουλίου της Ευρώπης την θέσπισαν τη διάταξη, σιγά τωρα μην είναι επιβαρυντική περίπτωση το γεγονός ότι το θύμα είναι αλλοδαπός και ο θύτης ξενοφοβικός." Να πως νομοθετούμε για τα μάτια του κόσμου, χωρίς να το εννοούμε στην πραγματικότητα: διευκρινίζοντας ρητώς στις αιτιολογικές εκθέσεις ότι το κάνουμε επειδή μας πιέζουν οι διεθνείς οργανισμοί κι όχι επειδή πιστεύουμε ότι εμείς (οι θεοί) έχουμε κάνει κάποιο λάθος.]
Πάμε τώρα σε ένα σενάριο κοινοβουλευτικής φαντασίας που συνδέει τη συγκεκριμένη τροπολογία με το άσχετο θέμα του Συμφώνου Συμβίωσης. Από εδώ και κάτω τα πρόσωπα είναι υποθετικά και οι καταστάσεις διόλου αληθοφανείς.
Πετάγεται ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης, στη συζήτηση της Ολομέλειας και λέει:
"Έπ, κύριε υπουργέ, ξεχάσατε κάτι! Εκεί, στην τροπολογία, που λέτε "φυλετικό, εθνικό ή θρησκευτικό μίσος". Επειδή έχουμε κάτι προβλήματα και με τη ρατσιστική εγκληματικότητα για λόγους σεξουαλικού προσανατολισμού, θυμάστε την υπόθεση με τον ηθοποιό που δολοφονήθηκε, να προσθέσουμε ως επιβαρυντική περίπτωση και αυτή την κατηγορία. Το λέει και ο Χάρτης των Θεμελιωδών Ελευθεριών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι δεν επιτρέπονται τέτοιες διακρίσεις."
Ο υπουργός ενθουσιάζεται: "Α, ναι! Βεβαίως! Δεν είμαστε ρατσιστές, το εχουμε πει πολλές φορές. Και ήρθε η ώρα να το αποδείξουμε εμπράκτως με τη νομοθεσία που εισάγουμε. Προσθέτω λοιπόν στην τροπολογία, μετά το "...μίσος κατά του παθόντος..." την προσθήκη "...ή λόγω του σεξουαλικού του προσανατολισμού...." Ικανοποιημένοι;"
Ο βουλευτής συνεχίζει: "Ωραία. Και τώρα, αφού δεν είστε ρατσιστές, βγάλτε το "ετερόφυλα" από τις διατάξεις για το σύμφωνο, ώστε να ισχύει για όλους."
Ο υπουργός κάθεται στην καρέκλα του: "Είπαμε: ένα βήμα κάθε φορά. Πάντως ρατσιστές δεν είμαστε".
Σατανικό, έτσι; Ούτε ρατσιστές κατά των ομοφυλόφιλων, ούτε ομόφυλα ζευγάρια στο σύμφωνο συμβίωσης. Και αν έρθει να μας πει τίποτα το Συμβούλιο της Ευρώπης πάλι θα "συρθούμε" και θα το πούμε στην αιτιολογική έκθεση. Ωραίο το κολπάκι με την τροπολογία της τελευταίας στιγμής, παρακάμπτουμε και τα αρνητικά σχόλια στην Επιτροπή. Να μην έμπαιναν και στην ιστοσελίδα της Βουλής καλά που θα 'ταν.
5 σχόλια:
Πως τεκμηριώνεται το ρατσιστικό μίσος ως κίνητρο? Αν εγώ είμαι ρατσιστής και εγκληματίσω κατά αλλοφύλου δε σημαίνει αναγκαστικά ότι και το κίνητρο του εγκλήματος ήταν ρατσιστικό.
Φυλετικό, εθνικό ή θρησκευτικό μίσος. Αν κατά τη διάρκεια της πράξης ακουστούν κραυγές που ανάγονται σε αυτές τις ιδιότητες.
Δηλαδή αν πιάσω τη γυναίκα μου να με απατά με έναν αλλοδαπό, χειροδικήσω και πάνω στα νεύρα μου τον αποκαλέσω κ*λο[εθνικότητα], η χειροδικία τελέστηκε λόγω φυλετικού μίσους?
Το ΕΔΔΑ δίνει μιαν απάντηση στην Μπέκος και Κουτρόπουλος κατά Ελλάδας:
http://www.nsk.gr/edad/ee295.pdf
73. (..) Κατά τη γνώμη του Δικαστηρίου, όταν έρχονται στο φως στοιχεία για χρήση ρατσιστικών χαρακτηρισμών από αστυνομικά όργανα σε σύνδεση με καταγγελίες για κακομεταχείριση κρατουμένων που ανήκουν σε εθνοτικές ή άλλες μειονότητες, πρέπει να διερευνώνται ενδελεχώς όλα τα πραγματικά περιστατικά προκειμένου να διαπιστωθεί η πιθανή ύπαρξη ρατσιστικών κινήτρων (βλ., τηρουμένων των αναλογιών, την προαναφερθείσα απόφαση στην υπόθεση Nachova και άλλων κατά Βουλγαρίας [GC], παρ. 164).
74. Στην παρούσα υπόθεση, παρά τις επαρκείς πληροφορίες που είχαν στη διάθεσή τους οι αρχές για την ύπαρξη ρατσιστικών κινήτρων στην καταγγελλόμενη κακοποίηση των προσφευγόντων, δεν προκύπτει ότι διεξήγαγαν έρευνα σχετικά με το θέμα αυτό. Ειδικότερα, δεν έγινε τίποτα για να εξακριβωθεί η βασιμότητα της κατάθεσης του πρώτου προσφεύγοντος ότι δέχθηκαν προσβολές ρατσιστικού περιεχομένου ή των άλλων αναφορών σε παρόμοιες περιπτώσεις κακομεταχείρισης Ρομά που περιέχονταν στην ανοικτή επιστολή. Επίσης, δεν φαίνεται να διερευνήθηκε αν ο κ. Τσικρικάς είχε αναμιχθεί πρωτύτερα σε παρόμοια περιστατικά ή αν είχε κατηγορηθεί στο παρελθόν για επίδειξη ρατσιστικής συμπεριφοράς κατά των Ρομά. Επιπλέον, δεν φαίνεται
να έγινε καμία έρευνα για να διαπιστωθεί πώς ασκούν τα καθήκοντά τους οι υπόλοιποι αστυνομικοί του Αστυνομικού Τμήματος Μεσολογγίου όταν αντιμετωπίζουν μέλη εθνικών μειονοτήτων. Το Δικαστήριο σημειώνει επίσης ότι, παρόλο που το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι κατέθεσε στο δικαστήριο που εκδίκασε την υπόθεση και επομένως η πιθανότητα ύπαρξης ρατσιστικών κινήτρων στο περιστατικό δεν μπορεί να διέλαθε της προσοχής του δικαστηρίου, δεν φαίνεται να δόθηκε καμία ιδιαίτερη σημασία στο θέμα αυτό, και το δικαστήριο αντιμετώπισε την υπόθεση σαν να μην είχε ρατσιστικές αποχρώσεις.
75. Συνεπώς, το Δικαστήριο κρίνει ότι οι αρχές δεν εκπλήρωσαν το καθήκον τους βάσει του άρθρου 14 της Σύμβασης, σε συνδυασμό με το άρθρο 3, να προβούν σε κάθε δυνατή ενέργεια για να ερευνήσουν αν οι διακρίσεις έπαιξαν κάποιο ρόλο στο περιστατικό. Ως εκ τούτου, υπήρξε παραβίαση του άρθρου 14 της Σύμβασης, σε συνδυασμό με το άρθρο 3 όσον αφορά το διαδικαστικό του σκέλος.
Πιο πρόσφατα δε το ΕΔΔΑ έκανε και μια απευθευαις διαπίστωση στην Πετροπούλου-Τσακίρη κατά Ελλάδας:
http://www.nsk.gr/edad/ee448.pdf
63. Σε ό,τι αφορά την παρούσα υπόθεση, καθήκον του Δικαστηρίου είναι να αποδείξει αν κατά τη διενέργεια της έρευνας ως προς την καταγγελία της προσφεύγουσας για κακομεταχείριση από την αστυνομία, οι εθνικές αρχές επέδειξαν
διακριτική συμπεριφορά σε βάρος της προσφεύγουσας, και εφόσον τούτο ισχύει, κατά πόσο η εν λόγω διακριτική συμπεριφορά οφειλόταν στην εθνοτική προέλευσή
της.
64. Ως προς τούτο, το Δικαστήριο θεωρεί απαράδεκτο το γεγονός ότι όχι μόνο δεν έγινε προσπάθεια εκ μέρους των ανακριτικών αρχών να εξακριβώσουν αν η συμπεριφορά των αστυνομικών που συμμετείχαν στο συμβάν ήταν αντιρομά, αλλά
και ότι ο αστυνομικός υποδιευθυντής προέβη σε μεροληπτικές γενικές παρατηρήσεις
σε σχέση με την προέλευση Ρομά της προσφεύγουσας κατά τη διάρκεια της
διοικητικής έρευνας.
65. Ειδικότερα, στο Δικαστήριο προκαλεί εντύπωση η έκθεση για τα
ευρήματα της άτυπης διοικητικής έρευνας. Θεωρεί ότι ο γενικός ισχυρισμός ότι τα παράπονα που διατύπωναν οι Ρομά ήταν υπερβολικά και αποτελούσαν τμήμα της «πάγιας τακτικής τους με σκοπό την πλήρη δυσφήμιση των αστυνομικών και ως εκ
τούτου την αποδυνάμωση οποιασδήποτε μορφής αστυνομικού ελέγχου» αποκαλύπτει μία γενική διακριτική στάση εκ μέρους των αρχών η οποία ενισχύει την άποψη της προσφεύγουσας ότι η απουσία αποτελεσματικής έρευνας στο συμβάν οφειλόταν στην προέλευσή της από την εθνοτική ομάδα των Ρομά. Ουδεμία αιτιολόγηση διατυπώθηκε από την Κυβέρνηση ως προς τις εν λόγω παρατηρήσεις.
66. Λαμβανομένων υπόψη όλων των παραπάνω στοιχείων, το Δικαστήριο
θεωρεί ότι η παράλειψη των αρχών να ερευνήσουν πιθανά φυλετικά κίνητρα για την κακομεταχείριση της προσφεύγουσας, σε συνδυασμό με τη συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια της έρευνας, συνιστά διάκριση ως προς τα δικαιώματα της
προσφεύγουσας, η οποία είναι αντίθετη προς το άρθρο 14 σε συνδυασμό με το άρθρο
3 υπό το διαδικαστικό σκέλος του.
Δημοσίευση σχολίου